Koş, sen de iman et!

[xxkardelenxx]

Koş, sen de iman et!

Abbas adında bir sahabi anlatıyor:

İslamiyet’in yeni tebliğ edildiği günlerdi.
Bir ağacın yanından geçiyordum ki, o yönden bir ses duydum.

- Ya Abbas! diye sesleniyordu.
Etrafıma baktım.

Kimsecikler yoktu.
Yoluma devam ettim.

Aynı ses yine yankılandı:
- Dur ya Abbas!
Durdum.

Ses ağaçtan geliyor ve;
- Ey Abbas! Son Peygamber tebliğe başladı. Koş, sen de iman et! diyordu.

Çok şaşırdım.
Çok da korktum.

Zira ağaç konuşuyordu.
Bu neyin nesidir derken, ağaç tekrar konuştu:

- Ya Abbas! O Peygamberin adı Muhammeddir. Emin ve doğru sözlüdür.

Boynumda taşıdığım bir putum vardı.
Hemen elimi üstüne koyup, beni korumasını niyaz ettim.

Fakat o da ne?
Putum da konuşmaya başladı:

- Ey Abbas! Dur ve dinle!
Korkuyla durdum.

Diyordu ki:
- Ey Abbas! Ağaç doğru söylüyor. Hemen git, iman et o Resule!

Hakikat apaçık ortadaydı.
Hemen eve koştum.
Kavmimi toplayıp anlattım duyduklarımı.

Üçyüz kişi toplanıp Mekke’ye gittik.
Hepimiz de imanla şereflendik.


Niçin sustunuz?

Bir gün de Resulullah efendimiz aleyhisselam, bir kabileye vardı.
Yahudiler toplanmış, Tevrat okuyorlardı.

Resulullah gelince, okumayı kestiler.
Efendimiz aleyhisselam sordu:
- Niçin sustunuz?

Kimseden çıt çıkmayınca nur yüzlü bir ihtiyar ayağa kalktı.
- Ben söyleyeyim mi?
- Peki söyle! buyurdular.

İhtiyar arzetti:
- Tevratta, ahir zaman Peygamberinin üstün vasıflarını okuyorlardı. Siz gelince sustular.

Buyurdular ki:
- Kaldıkları yerden sen oku öyleyse!

İhtiyar okumaya başladı.
Okurken de göz altından Resulullahı süzüyordu gizlice.

O sayfayı bitirince dayanamadı.

Sevgiyle baktı Efendimiz aleyhisselama ve;
- Vallahi o zat sensin! deyiverdi.

Sonra da “Şehadet”i okuyup ruhunu teslim etti.
Ne güzel son!