Kör kuyuda olsak bile!

tarafından gülsultan Cuma Mart 18, 2011 7:59 am

Günlerden bir gün, köylerden birinde, adamın birinin eşeği, kuyunun birine düşmüş. Hayvancık saatlerce acı içinde kıvranır, bağırır kendi dilinde. Sesini duyan sahibi gelip bakar ki vaziyet kötü. Zavallı eşeği kuyunun dibinde melül mahzun bakınıyor. Üstelik yaralanmış. Karşılaştığı bu durum karşısında, kendini eşeği kadar zavallı hiss...eden adamcağız köylüleri yardıma çağırır. -Ne yapsak-, -ne etsek-, -nasıl çıkarsak- soruları havada kalır. Sonunda karar verilir ki, kurtarmak için çalışmaya değmez. Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek ve hayvanı kuyuya gömmek.

Ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak atarlar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkinerek dibe döker. Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükselir ve sonunda yukarıya kadar çıkmış olur. Köylülerin ağzı açık kalakalır.

Kıssadan hisse; Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır. (Ne bazeni, çoğu zaman.) Üstümüzü toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır. Kör kuyuda olsak bile!