"O da beni düşünüyor mu?"

[yağmur]

Mustafa Ulusoy

Boşluğun yanına bir de..." diyor ve susuyor. İçimden yarım kalmış cümlesini tamamlamaya çalışıyorum. Vazgeçiyorum.


Bu ona haksızlık olacak. Kim, kimin cümlelerini tamamlayabilir ki! Yarım cümleleri, yarım cümlelerin sahibi tamamlamalı. Yalnızca yarım cümleler mi? Yarım kalmış hayatları da başkası tamamlayabilir mi? İçimdeki sesleri zar zor bastırıp suskunluğunu dinliyorum. Hava ağırlaşıyor.

Ağlaması kesilince, "Ne diyordum ben?" der gibi bakıyor. "Boşluğun yanına bir de" diye hatırlatıyorum. "Bir de, öyle bir yokluk eşlik ediyor ki; kendi varlığıma tahammülüm kalmadı."

Daha üç beş ay önce, "Aşk" demişti, "kendi benliğinden vazgeçmek, bir başkasında yok olmaktır." İnandığım hakikatler değildi bunlar. Ben de inanmak isterdim aşkın büyüsüne. Kapılıp gitmek, yok olmak, kendinden vazgeçerek hiçliğin içinde varoluşun yüklerinden sıyrılmak ne de güzel olurdu. Ama suç bende değildi. Dinlediğim hikâyelerdi büyü bozucu olan. Sesimi çıkarmamıştım. Büyülenmişti. Mutluydu. Birbirlerini çok sevdiklerini anlatırken gözlerinden parıltılar dökülüyordu. Birden canlanmış, depresyonu iyileşmişti. Aşk, ilacı olmuştu. Sesimi çıkarmamıştım, çünkü aşk zaten zamanı gelince konuşacaktı. Zamanı gelmişti ve ağlayarak konuşuyordu aşk.

"Her şey iyi gidiyordu. Tâ ki, ailesi karşı çıkana dek." Gözlerinde kızgınlık okunuyor. "Ben 'mücadele edelim' dedim, ama o pes etti."

"Senden ayrılmasına oldukça şaşırmış görünüyorsun" diyorum. "Nasıl şaşırmam. 'Sen benim her şeyimsin' diyen oydu." Nasıl ilerlesem? Aklımdaki sorular uçuyor. Âşıkların yanılsamalı dünyalarının yanılsamalı cümlelerinden biri daha işte. Ne çok duydum bu sözü. Kim, kimin her şeyi olabilir!

"Onu merak ediyor musun?"

Hem de nasıl. Ama sadece onu değil. Ondaki kendini. "Bensizlik nasıl bir duygu acaba? O da elinde telefon bekliyor mu ki? Görüşmek isteyip de kendini frenlemek böyle bir şey mi?" Hasret çekiyor, özlüyor. Hislerinin alışkanlıktan olmadığından çok emin. "Şimdi bir kamera olsa da izlesem onu. Düşüncelerini okusam. O da 'özledim, dayanamıyorum' diyor mu? Bunların yanıtını bilememek o kadar kötü ki!"

"Anladığım kadarıyla 'o da beni düşünüyor mu?' esas dert ettiğin şey.

"Evet, her âşık bunu düşünmez mi?"

"Tabii ki düşünür! Hatta âşıklar özellikle bunu düşünür."

"Ne demek istiyorsun?"

"Birkaç ay önce aşkın insanın benliğinden vazgeçerek bir başkasının varlığında yok olma olduğunu söylemiştin, hatırlıyor musun? Ama şimdi, hatta ayrılıktan önce bile, onun da seni, senin onun düşündüğün kadar düşünüp düşünmediğini, özleyip özlemediğini merak edip duruyorsun."

"Bu neden anormal bir şey olsun ki" diyerek itiraz ediyor. "Anormaldir demiyorum. Bir başkasının bizi düşünmesi, bize değer vermesi varoluşsal bir ihtiyacımız. Yalnızca aşkı tarif ederken dürüst olalım diye bunu fark etmeni istedim. Çünkü yanılsamalarla yanılsamalı ilişkiler kurulabilir ancak. Ayrıca; aşkın sevme ihtiyacımıza mı, yoksa sevilme ihtiyacımıza mı daha denk geldiğini düşünerek; aşka düşmenin aslında sevilme ve değer görme ihtiyacına yönelik olduğunu anlayarak varoluşunun gerçekliğini ve kendini tanımanı istiyorum. Şu an, aşkın tarifinin umurunda olmadığını biliyorum. Umurunda olan önemsenmek, unutulmamak, sevilmeye, düşünülmeye devam etmek."

Aşk benliğimizden vazgeçmek değil, aksine bir başkasında var olma çabamızdır. Kendimizden, benliğimizden vazgeçtiğimiz yegâne hal şefkattir, merhamettir. Öyle olmasaydı âşıklar ayrıldıklarında veyahut karşılık bulamadıklarında "Boşluğun yanına bir de öyle bir yokluk eşlik ediyor ki; kendi varlığıma tahammülüm kalmadı" derler miydi? Aşkı yücelterek bari aşka ihanet etmemeli. "Sen her şeyimsin" diyerek de kendimize.


[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]


16 Nisan 2010, Cuma