SEVGİ-DOSTLUK-SAMİMİYET

[Nef-i]

.

SEVGİ-DOSTLUK-SAMİMİYET

Sevginin olduğu yerdeki ot yemeği, nefretin olduğu yerdeki et yemeğinden daha lezzetlidir.(Sadi).Sevginin gücünü ifade eden atasözü de şöyledir.Tatlı dil(sevgiyle söylenen söz) yılanı deliğinden çıkarır.

Yazıma bu güzel sözlerle başlamak istiyorum.Gerçek ve hakiki sevgi Allah sevgisidir.Sevginin yeri de kalptir.Eğer kalpte Yaratanın sevgisi yoksa o kalp bomboş bir et parçasıdır sadece.Allah sevgisinden yoksun bir kalpte mahlukatın sevgisi de yoktur.Sevginin olmadığı bir yerde de nefret olur, kin olur. Mutasavvıflardan Rabiatü-l Adeviyye’nin dediği gibi, kalbimi Allah sevgisi öyle kapladı ki artık O’ndan başkasının ne nefretine ne de sevgisine yer kalmadı.Kalpte bu ilahi sevgi olursa bütün mahlukat sevgili ve sevimli olur.Yaratılan Yaradan dan ötürü sevilir ve sevimli olur.Bundan dolayı insanın hayattaki hedeflerinden biri de kalbini sevgiden başka her şeyden temizlemelidir.

İnsan hayatta iken eşini, dostunu, arkadaşını, çocuklarını sever, doğayı sever, kendisini sever.Bu doğaldır ve olması gereken de budur.Bu sevginin kaynağı da yine ilahidir.Allah bize sevdirdiği için seviyoruz.İçimizdeki o ilahi sevgi sayesinde bunları severiz.Ama bunlar geçici olan sevgilerdir.Hiç bitmez tükenmez ve ebedi olan sevgi ise Allah sevgisidir.

Sevgide samimiyet ve samimiyeti ispat şarttır.Seni seviyorum demek senin için her fedakarlığa katlanırım demektir.Allah dostu olan büyük peygamber H.z İbrahim (a.s) oğlu İsmail (a.s) a gördüğü rüyayı anlatıyordu.Diyordu ki rüyamda seni kurban ettiğimi görüyorum bir düşün ne dersin.H.z İbrahim’in (a.s) gördüğü bu rüya aynı zamanda vahiy idi.İsmail as babacığım sana ne emrediliyorsa yap.Muhakkak ki beni sabredenlerden bulacaksın diyordu.İbrahim (a.s) tam oğlunu yatırıp kurban edecekken Allah tarafından bir koyun gönderiliyor kurban edilmek için.Yüce Allah dostunun samimiyetini görünce buyuruyor ki sen imtihanı kazandın.Samimiyet sınavını başardın.Amacım evladını kurban ettirmek değildi ki, insan kanının akması değildi ki, senin samimiyetini ortaya çıkarmaktı, samimiyetini görmekti amaç. Allah,(c.c) dostunun ihlas ve samimiyetini görmüştü.Dostu sevgilisine olan sevgisini samimiyetini, ihlasını böylece ispat ediyordu.H.z İsmail’in (as) sevgilisine teslimiyeti, H.z İbrahim’in (a.s) ihlas ve samimiyeti böylece ortaya çıkıyordu.Kısaca söylemek gerekirse Canımı canan eğer istese minnet canıma, Can nedir ki anı kurban etmeyem cananıma(Fuzuli) diyordu İbrahim (a.s).Canından çok sevdiği evladını sevdiği Yüce yaradan için çekinmeden kurban etmeye hazırdı.

Bir gün Mevlana’ya bir kişi derki, Şems geliyor, bunu diyene değerli hediyeler verir.Daha sonra derler ki, sana yalan söyledi, Şems in geldiği yok.Mevlana derki, ben de biliyorum bu söz gerçek değil, ama ben bu söz un yalanına hediye verdim.Bu sözün gerçeğine canımı vermem gerekirdi.Dostlar arsındaki samimi sevginin ifadesi işte bu.

Sevgideki samimiyetsizliği yabancı bir düşünür şöyle ifade ediyor:Güneşi seviyorum diyorsun güneş çıkınca gölgeye kaçıyorsun.Yağmuru seviyorum diyorsun, yağmur çıkınca şemsiyeni açıyorsun.Rüzgarı seviyorum diyorsun rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun.İşte bunun için korkuyorum ki beni de sevdiğini söylüyorsun.

Yoksa bizde şöyle mi diyoruz.Allah’ım seni çok seviyorum ama namaz kılmak bana zor geliyor.Seni çok seviyorum ama oruç tutmak bana zor geliyor.Veya seni çok seviyorum ama kulluk vazifelerimi yerine getiremiyorum.Sevgideki samimiyetsizlik bu olsa gerek.

[Misafir]

Allah(c.c) razi olsun.Emeklerinize sağlık faydali bir paylaşım olmus.
Selam ve Dua ile...