GÖZDEN IRAK...GÖNÜLE YAKIN...

[Misafir]

Yal­nız Al­lah için yap­mak ve ya­pı­la­nı müm­kün mer­te­be giz­le­mek ne ka­dar övül­müş­se, gös­te­riş için yap­mak ve ri­ya­kâr­lık da o den­li ke­rih gö­rül­müş­tür.

Sa­ha­bi­ler­den bi­ri Efen­di­miz s.a.v.’e sor­du: “Kur­tu­luş ne­re­de­dir, ne­de­dir?” Efen­di­miz s.a.v. ce­vap ver­di: “Yap­tı­ğı amel ile in­san­la­ra gös­te­riş et­me­mek­te­dir.”
Yal­nız O bil­se, gön­lüm­den ge­çen­ler gi­bi. Unut­tu­rul­sa, unut­sam, yal­nız O duy­sa. Ci­han kör ol­sa da yal­nız O gör­se… Ara va­kit­ler­de, bel­ki dar bir za­man­da yal­nız O’nun­la ge­çen bir da­ki­kam ol­sa. O’nu dü­şün­dü­ğüm, O’nu an­dı­ğım… Haş­ye­tin­den göz­le­rim ya­şar­sa. Yal­nız­lı­ğı­mı o den­li duy­sam da yal­nız O’na da­yan­sam...

O’ndan is­te­sem, O’ndan bek­le­sem. Kı­yı­lar­da kö­şe­ler­de ver­di­ğim ama unut­tu­ğum bir lok­ma ek­me­ğim, bir yu­dum su­yum ol­sa. Kuş unut­sa, ke­di unut­sa, ben unut­sam. O bil­se, O ha­tır­la­sa. Yal­nız O’nun bil­di­ği, O’nun­la dol­du­ğum bir anım ol­sa. Rab­bim, de­sem. Ge­ce­le­re ya­zıl­sa, su­la­ra ya­zıl­sa. Gön­lüm­den ge­çen­le­ri yal­nız sen du­yar­sın ya, öy­le gö­nül­den ol­sa… O Kalptir ki…

Ve O buy­rul­du ki:
“Eğer sa­da­ka­la­rı­nı­zı açık­tan ve­rir­se­niz ne gü­zel­dir. Ve eğer on­la­rı giz­ler de giz­li­ce fa­kir­le­re ve­rir­se­niz bu giz­le­yiş si­zin için da­ha ha­yır­lı­dır. Ve gü­nah­la­rı­mız­dan bir kıs­mı­nın af­fı­na ve­si­le olur. Hem Al­lah ne ya­par­sa­nız ha­ber­dar­dır.” (Ba­ka­ra, 271)

. . .
Unut­sam, unut­tu­rul­sa.
Şüp­he­siz ki sen ha­ber­dar­sın Rab­bim. Sen Rab­bim, sen ha­ber­dar
ol­duk­tan son­ra ci­han kü­çül­se, öne­mi­ni yi­tir­se…Yal­nız se­nin bil­di­ğin ka­ba­hat­le­rim o giz­li­lik ha­tı­rı­na kim­se­ler duy­ma­dan, bil­me­den bi­rer bi­rer si­lin­se.
Sen bil­sen her şe­yi bil­di­ğin gi­bi…Sen Bilirsin Halimi

Öy­le­le­ri var­dı ki Efen­di­miz s.a.v.’in ar­ka­daş­la­rı için­de, dai­ma Efen­di­miz’in soh­be­tin­de bu­lu­nur, O’nun il­min­den feyz alır­lar­dı. O’nun ağ­zın­dan çı­kan tek bir ke­li­me­yi ka­çır­mak is­te­mez­ler­di. Ge­ce­le­ri­ni iba­det ve Kur’an-ı Ke­rim oku­mak­la ge­çi­rir­ler­di. Ge­çim­le­ri­ni te­min için ya­ka­cak top­lar, bun­la­rı sa­tar ve yi­ye­cek­le­ri­ni alır­lar­dı.

Baş­ka ka­bi­le­le­re öğ­re­ti­ci gön­der­mek ge­rek­ti­ğin­de on­lar gi­der­di. İs­lâm mür­şit­le­riy­di on­lar, mu­al­lim­di­ler, kur­ray­dı­lar… Suf­fe­li­ler­di on­lar.
Sü­rek­li bir ge­lir­le­ri yok­tu.

Zar zor ge­çi­nir, ba­zen bir iki gün yi­ye­cek bu­la­maz­lar, na­maz­da ayak­ta du­ra­ma­ya­cak ha­le ge­lir, ye­re dü­şer­ler­di.

Efen­di­miz s.a.v.’e bir he­di­ye gel­di­ğin­de he­men Suf­fe­li­le­ri ça­ğı­rır, ge­len­le­ri on­lar­la pay­la­şır­dı. Ken­di­le­ri­ne ve­ri­len, ge­len dı­şın­da kim­se­den bir şey is­te­mez­ler­di. Bel­ki ço­ğun­luk­la bi­lin­mez­di hal­le­ri.

İş­te bu sı­ra­da, söz­süz ve ta­kat­siz ka­lın­dık­ta Hakk dev­re­ye gi­rer, söz olur­du. İh­ti­ya­cı­nı hal­ka du­yur­mak­tan çe­ki­nen­ler için Hakk Tea­lâ bu­yu­rur­du:


“Sa­da­ka­la­rı­nı­zı, ken­di­le­ri­ni Al­lah yo­lu­na ada­mış, yer­yü­zün­de do­la­şa­ma­yan­la­ra, ha­yâ­la­rın­dan do­la­yı ken­di­le­ri­ni ta­nı­ma­yan­la­rın zen­gin san­dık­la­rı yok­sul­la­ra ve­rin. On­la­rı yüz­le­rin­den ta­nır­sın. İn­san­lar­dan yüz­süz­lük edip de bir şey is­te­mez­ler. Sarf et­ti­ği­niz her hay­rı Al­lah el­bet­te bi­lir.” (Ba­ka­ra, 273)

Ve Efen­di­miz s.a.v. bu­yur­muş­lar­dır:
“Ha­ni o sa­da­ka için ka­pı ka­pı do­la­şıp, hal­kın ken­di­si­ne bir iki lok­ma, bir iki hur­ma ver­di­ği di­len­ci sı­nı­fı yok mu? Bun­lar düş­kün de­ğil­dir.
Bel­ki ger­çek düş­kün, ken­di­ni ge­çin­di­re­cek ma­lı ol­ma­yan ve ken­di­si­ne sa­da­ka ver­mek için halk ta­ra­fın­dan muh­taç­lı­ğı bi­lin­me­yen, ken­di­si de kal­kıp halk­tan sa­da­ka is­te­me­yen if­fet­li, ne­zih kim­se­dir.”


Bir tek Hak bi­lir hal­le­ri­ni.
O’ndan is­ter, O’na da­ya­nır­lar.
O’na arz eder­ler de hal­le­ri­ni,
Hak bil­di­rir on­la­rın hal­ka hal­le­ri­ni.

Kim İçin?

Yal­nız Al­lah için yap­mak ve ya­pı­la­nı müm­kün mer­te­be giz­le­mek ne ka­dar övül­müş­se, gös­te­riş için yap­mak ve ri­ya­kâr­lık da o den­li ke­rih gö­rül­müş­tür.

Sa­ha­bi­ler­den bi­ri Efen­di­miz s.a.v.’e sor­du:
– Kur­tu­luş ne­re­de­dir, ne­de­dir?

Efen­di­miz s.a.v. ce­vap ver­di:
– Yap­tı­ğı amel ile in­san­la­ra gös­te­riş et­me­mek­te­dir.
Ve yi­ne ar­ka­daş­la­rıy­la yap­tı­ğı bir soh­bet es­na­sın­da bu­yur­du:
– Si­zin için en çok kork­tu­ğum şey kü­çük şirk­tir.

Ar­ka­daş­la­rı me­rak­la sor­du­lar:
– Kü­çük şirk ne­dir ey Al­lah’ın Ra­su­lü?

Bu­yur­du ki:
– Kü­çük şirk ri­ya­dır. Al­lah Tea­lâ her­ke­si ame­li­ne gö­re mü­kâ­fat­lan­dı­ra­ca­ğı kı­ya­met gü­nü ri­ya­kâr­la­ra: “Dün­ya­da ki­me gös­te­riş yap­mış ise­niz gi­din ba­kın, on­la­rın si­ze vereceği bir mü­kâ­fat var mı?” bu­yu­ra­cak­tır..

Ve yap­tık­la­rı amel kar­şı­lı­ğın­da in­san­lar­dan bir kar­şı­lık, yar­dım ya da övün­me bek­le­yen­le­re ağır bir ih­tar ge­li­yor. Ne­bi s.a.v. bu­yur­du­lar:


“Kı­ya­met gü­nü Al­lah Tea­lâ ri­ya­kâr­la­ra bu­yu­ra­cak ki: Si­ze alış­ve­riş­te ko­lay­lık gös­te­ril­me­di mi? Si­ze, siz se­lam ver­me­den se­lam ve­ril­me­di mi? İh­ti­ya­cı­nız gi­de­ril­me­di mi? Siz mü­kâ­fa­tı­nı­zı al­dı­nız, si­ze ecir yok!”

Ve yi­ne bu­yur­du­lar:


“Kı­ya­met gü­nü iş güç­leş­ti­ği za­man erkek kadın her mü­min Rab­bi­nin aza­me­ti­ne sec­de eder. Yal­nız dün­ya­da hal­ka gös­te­riş yap­mak için sec­de eden­ler sec­de­siz ka­lır­lar. Ger­çi o ri­ya­kâr­lar da sec­de et­me­ye ça­lı­şır­lar, fa­kat eği­lip sec­de ede­mez­ler.”

. . .
Gön­lü­ne bak, gön­lü­nü yok­la, gön­lü­ne sor… Ni­çin, kim için? Bek­len­tim ne­dir?


Rı­za, rı­za, rı­za di­ye­bil­mek dua­sıy­la..