MA'RİFET VE VUSLAT

[şahmaran]

MA'RİFET VE VUSLAT NEDİR?



Ma'rifet muhabbetten daha değerli bir mertebedir. Çünkü seven, sevgilisini görüp de kendi varlığını unutarak, O'nda yok olduğu zaman, ma'nevî bir lezzet ve haz duyar. Ama ârifin kendi varlığı aradan kalktığı için, şahsi varlığı ile ilgili hiçbir duygusu ve endişesi yoktur. Her zerresinde her şeyde Hakk'tan başka bir şey görmez. Düşünmez, hissetmez. Bu yüzden: «Zâhide seyyar, ârife tayyar» denilmiştir. Ma'rifet hakîkattan daha yüce bir mevkidir. Çünkü ma'rifet

hakikatin sonunda elde edilen nihâyetsiz bir mertebedir. Bu sebeple:

«Dil ile zikir kalb ile zikri kazanabilmek, kalb zikri de murâkabeyi te'min için yapılır » denmiştir. Kalbin zikri, dil ile yapılan zikrin ma' nâsmı bütün boyutlarıyla düşünerek, onun kalbi kaplamasını sağlamaya çalışmak demektir. Bunun için Hakk'ın azamet ve kudretini tefekkür kalbin zikri, Allah'ı aşk derecesinde ve kendi varlığını, istek ve irâdelerini O'nun kudret ve irâdesi içinde eritecek derecede sevmek demek olan aşk ise, ruhun zikri, ma'-rifet de sırrın zikridir» denmiştir. Şiblî'ye: «Ne zaman kâmil ma'nâda rahat ettiğine ve huzûr bulduğuna inanırsın» diye sorulduğu zaman: «Yer yüzünde bütün insanların huzûr ve müşâhede mevkiine erdiklerini; her şey ve her yerde O'nu görüp, O'nun huzûrunda bulunma ve Cenâb-ı Hakkın zâtında kendi şahsi varlığı ve iğreti irâdesini ilâhi irâdede ifnâ ederek zikir mertebesine varan ve Allah'ı zikreden insanlar olarak gördüğüm zaman müsterih olurum» cevâbını vermişlerdir.
:252:
Yine Şibli: «Nefsim yed-i kudretinde olan Allah'a yemin olsun ki, istiğrak hâlinde, Hakk karşısında kendi varlığımdan habersiz yaşayarak, kalbimin elde ettiği huzûr, ilk ve son bütün ilimlerden hayırlı olan Rabbımın bir nûrudur. Bu nûr ve bu huzûr bütün

:252: :253: :251:
peygamberlerin ilimlerinin özüdür» buyurmuştur.
:1141414: Sûfilerden bazıları da: «Allah ile kendi arandaki engeller kalkmadığı için, sen ayrı, O ayrı olduğu halde sâdece dilinle Allah'ı zikretmekle günahlarını artırırsın. Gerçekten kul Hâlik'ında öylesine fenâ olmalî

:243: :243: :243: :243: :243:
ki, dünyevi varlığından eser ve endişe kalmasın. Halbuki zikirde bu ayrılığın varlığı bellidir. Basiretler ve kalbler Allah'tan ayrılık ve gafletle bozulur, körelir. Kalbi Hakk'ın dışındaki şeylerle meşgul etmek, onu köreltmek demektir. Çünkü Cenâb-ı Hakk her görülebilen ve hissedilen bir kudretin sahibidir. Bu azametin meçhûliyeti kulun kendisinden kaynaklan

maktadır. Muhyiddin Îbnü'l-Arabi Hazretleri: bu makamda:

:251: :251:


«Kul da Hakk, Rabb da Hakk'tır. Kul kendi varlığını Hakk'ın varlığında öylesine ifnâ etmiştir ki,

:251: :251:

- Ateşin içinde kıpkırmızı kesilen ve ateşten ayırd edilemeyen demir gibi - kulun her zerresinde Hakk müşâhede edilmektedir. N'olaydı benim şiirim bir zorlamadan ibâret olaydı. Eğer ben şiirimde kul diyorsam bilin ki o ölüdür. Rabb dersem o takdirde mükellef tutulacak bir şey yoktur.»

:243: :1141414:

Bâyezîd-i Bistâmi Hazretleri: «Ben kendimi noksan sıfatlardan tenzih ve kemâl sıfatlarla muttasıf addederim. Benim şânım ne yücedir» buyurmuştur.


:1141414: :1141414: Cüneyd-i Bağdâdi ise: «Benim şu iğreti kalıbım içerisinde Allah'tan başka bir şey yoktur» demiştir.



Hallâc-ı Mansûr ve benzerleri ise; Allah ile aralarına giren ve O'nu unutturan engellerden kurtuldukları ve fenâ fillâh ve bekâ billâh makâmına erdikleri için: «Ben Hakk'ım, ben Hakk'ım» diye haykırmışlardır. Bu makamdan sonra bir derece daha ileri gidilerek,




Allah'ta kâmil ma'nâda fenâ ve Allah'la en mütekâmil ma'nâda bekâ makâmına yükselirler.

[ZÜMRÜT]