YETİŞ YÂ RESÛLALLAH!

tarafından yağmur Paz Ağus. 15, 2010 7:50 pm

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Fıkıh alimi ve veli Ebû Abdullah Merrakûşî Hazretleri (v.1284) Resûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) Efendimizi vesîle ederek Allah-u Teâlâ’dan bir şey istemek Resûlullah Efendimizin yardım ve şefâatlerine kavuşmak husûsunda “Misbâhu'z Zulâm” adlı eserini yazdığı sıralar başından geçen bir hâdiseyi şöyle nakleder:

“1239 senesinde Sader kalesinden seçkin bir cemâatle berâber çıktık. Yanımızda bize kılavuzluk eden biri vardı. Bir müddet gittikten sonra suyumuz tükendi. Durup su aramaya çıktık. Ben de bu arada ihtiyâcımı görmek için gittim. Bu sırada müthiş bir şekilde uykum geldi. Nasıl olsa giderken beni uyandırırlar deyip başımı yere koydum. Uyandığımda kendimi çölün ortasında yapayalnız buldum. Arkadaşlarım beni unutup gitmişlerdi. Yalnızlıktan büyük bir korkuya kapıldım. Çölde sağa sola yürümeye başladım. Nerede bulunduğumu nereye gideceğimi bilemiyordum. Her taraf dümdüz kumdu.”

“Az sonra hava karardı. Yolculuk yaptığımız kâfileden hiçbir iz yoktu. Ben gece karanlığında yapayalnızdım. Korkum daha da şiddetlendi. Telâşla daha süratli yürümeye başladım. Bir müddet gittikten sonra çok susamış ve yorulmuş bir hâlde yere düştüm. Artık hayâtımdan ümîdimi kesmiş ölümümün yaklaştığını hissetmeye başlamıştım. Susuzluk ve yorgunluktan ızdırap ve elemim son haddine varmıştı. Birden aklıma geldi. Gece karanlığında:

"Yâ Resûlallah! Yetiş! Senden Allah-u Teâlâ’nın izniyle yardım etmeni istiyorum!" diye inledim.

“Sözümü bitirir bitirmez birinin bana seslendiğini duydum. Sesin geldiği tarafa baktığımda; gece karanlığında etrâfına ışıklar saçan bembeyaz elbiseler giyinmiş o zamâna kadar hiç görmediğim bir kimsenin beni çağırdığını gördüm. Bana yaklaşıp elimi tuttu. O ânda bütün yorgunluğum ve susuzluğum kayboldu. Yeniden doğmuş gibi oldum. Ona canım birden ısınıverdi. Elele bir müddet yürüdük.”

“Hayâtımın en tatlı anlarından birini yaşadığımı hissettim. Bir kum tepeciğini aşınca berâber yolculuk yaptığım kâfilenin ışıklarını görüp arkadaşlarımın seslerini duydum. Onların yanlarına doğru yaklaştık. Benim bindiğim hayvan en arkada onları tâkip ediyordu. Birden gelip önümde durdu. Bineğimi önümde görünce sevinç çığlıkları attım. Ben bağırınca benimle gelen zât elini elimden çekti. Daha sonra elimden tutup bineğime bindirdi.”

“Sonra da; "Bizden bir şey isteyeni ve yardım talebinde bulunanı boş çevirmeyiz." diyerek geri dönüp gitti. O zaman onun Resûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) Efendimiz olduğunu anladım. O geri dönüp giderken çevresine yaydığı nûrların gece karanlığında göğe doğru yükseldiği görülüyordu. O gözümden kaybolunca birden aklım başıma geldi; ‘Nasıl olup da ben Resûlullah Efendimizin elini ayağını öpmedim’ diye çırpındım. Ama iş işten geçmiş fırsat elden kaçmıştı.”