Minber’den Ötelere Bakış

[yağmur]

Rasûlullah (s.a.v) Mûte’ye bir ordu hazırlayıp gönde­rirken, bu orduya Zeyd bin Hârise’yi başkumandan tayin etmişlerdi. Zeyd şehîd düşerse yerine Câfer bin Ebî Tâlib geçsin, o da şehîd düşerse Abdullah bin Revâha kumandayı ele alsın, o da şehîd düşerse ordu münasip gör­düğü birini kendine kumandan seçsin buyurmuşlardı.

Mu’te’de iki ordu karşı karşıya gelince, Rasûlullah (s.a.v) Medîne’de Minber’i üze­rine oturmuşlar, Medine ile Şâm arası mesafe kendilerine açılmış, askerin muha­rebesini açıktan görerek üç kumandanın arka arkaya şehîd düştüklerini ve en sonunda Hâlid’in kumandayı ele alıp zafere ulaştığını sahâbîlerine haber vermişlerdir.

Enes ibn-i Mâlik (r.a) şöyle anlatır:

“Rasûlullah (s.a.v) bir hutbe îrâd ettiler ve şöyle buyurdular:

«Şu anda İslâm sancağını Zeyd eline aldı ve vuruldu. Son­ra sancağı Caʻfer aldı ve o da vuruldu. Sonra sancağı Abdullah bin Revâha aldı, o da şehîd edildi. Sonra sancağı emîr tâyîn edilmeksi­zin Hâlid ibn-i Velîd aldı ve ona fetih müyesser kılındı. Onların bizim yanı­mızda olması, beni (veya) onları sevindirmezdi! (Zira onlar şu anda şehidlere lûtfedilen nimetlerin hayal ötesi ihtişâmını gördüler.)»

Bu esnâda Allah Rasûlü’nün mübârek gözlerinden yaşlar boşanıyordu.” (Buhârî, Cihâd, 183)

Ömrü boyunca Allah Rasûlü’nden hiç ayrılmayan, sekiz yaşında ir çocukken anne-babasının yanına bile gitmeyen Zeyd (r.a), şehitlik söz konusu olunca hayatta en sevdiği insanı bırakıp Allah’ın huzûruna gitmiştir.