Orada zaman yok, vakit varmış; anladım...

[yağmur]

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Bu belde de, anlıyorsunuz ki vakit, zamandan farklı. Nerede bir iğreti varsa insandan. Ömrünüze yetiştiremediğiniz bir zamanı beş parçaya bölseniz de kafi.

Kimin kime üstünlüğü varsa iki parça bez olan ihramın altında kaybolup gidiyor. Öyleki, şu dünyada kimsenin kimseyi geride bıraktığı falan yok; gördüklerimiz, bu dünyada inanmak istediklerimizden fazlası değiller.

Orada yapılan her ibadetin bir anlamı var. Örneğin yapılan her şavt’ın sahih olabilmesi, başladığımız noktaya yeniden dönmemizi gerektiriyor. Bu yüzden gaye, insanoğlunun bu yurttan selametle çıkabilmesi ve öze dönüş yolculuğunda geldiği yeri ve yurdu hatırlayıp oraya temiz bir şekilde ulaşabilmesidir.

Orada anlıyorsunuz bir ömür buralı da olunabileceğini. Kimsenin vazgeçilmez, kimsenin duru olmadığını… Çocuğuna Anne, kardeşine ağabey olabilecek başka ırktan insanlar başka güzel yüzlü dostların olduğunu…

Ve sonra kendi kendinize şöyle diyorsunuz: “Burada millet yok; millet- i İbrahim var” diye.

Şimdi herkesin elinde bir gül ve her kırmızı, peygamber diyesim geliyor; oysa burası Mekke… Allahın kırmızıdan da makul renkleri var; öğreniyorsunuz ki nurun son hali siyahmış.

Yaratıcı, biz kullarını bu kutsal beldeye her daim hediyeler vermek için çağırmaya biliyor. Örneğin 5 yaşlarında bir Pakistanlı çocuğu yanınıza yollayıp, 1 riyal uzattırarak ne kadar bir fiyata ne kadarlık bir kölesi olduğunuzu fark ettirebiliyor.

Hem insanlar ki nasıl olur da mahşerde aynı dili konuşur, anlayabiliyorsunuz. Her şeyin aslında yakarmanın olduğunu; bu yüzden haremde herkesin aynı dilde ağlayabildiğine iman ediyorsunuz.

Öyleki, her yer insan topluluğu. Bir yanda güneyliler, kuzeyliler, bir yanda kendinden sıkça söz ettiren acemler. Kemiyette çok fakat sessizliklerinden neredeyse fark edilmeyecek Endonezyalılar, Malezyalılar... Millet olmak genlerine aşılanmış toplu oturup toplu kalkan Türkler...

Yorgun düşen babasının üstünü seccade ile örten küçük kız, bir vakit sonra babasının kucağında say yaparken derince uykuya dalan kız. O vakit diyorum kendime: Haşir Allah’ın meydanı, bu dünya ise insanın, diye.

Kur’an ve onun sahibi, şehirleri kutsarken, o şehirlere ruh vermeden konuşamıyorsunuz. Bînihaye, Hz. Âdemden bu yana peygamberlere havza olmuş bu belde: Yani Mekke. Rasulullah ve tebliğine Ensar olmuş bu belde: Yani Medine.

Sonra kendi kendinize, “Mekke ki, içindeki kutsalları ile ahiretin provasıyken, Medine, dünya gibi bir yurdun, nasıl yaşanması gerektiğini bizlere vaaz eden kutlu şehir” diyorsunuz.

Hz. Âdem’den başlayıp nice peygamber ve evliyalara yataklık etmiş bu iki şehir. Öyleki, Hz. Âdem, tüm insanlığa fihristeyken, Hz. Rasulullah, bütün bir insanlığa dibace olmuş.

Tüm şehir ve tarih adeta canlanmış gibi hepsi kendi kürsüsünden vaaz ediyor: Bedir, bizlere, inanç ve sadakat sınavını hakkı ile verenlerin selamette olacağını, Uhud, savunduğun şey, hak bir dava olsa da, amaca ulaşmak için gerekli sebepleri yeteri kadar işlemediğin takdir de, giriştiğin işte muvaffakta olamayabileceğini söylüyor.

Hendek, "hayatımızı istişare halinde geçirdiğimiz sürece en kolektif akli çalışmanın bizi muvaffak kılacağını telkin ediyor..

Hira-nur, insanın kendi kendine ayırması gerektiği zamana işaret ederken, şöyle der: Ey dünyanın bin bir türlü cerbezesinde yüzen insan: "Senin kendini muhasebeye çektiğin Hira nur dağın neresi?" diye.

Ve yine anlıyorsunuz ki, Say'da ki gidip gelmeler insan çıkmazlarını temsil ediyor. Çünkü Hacer annemizin tüm gidip gelmeleri bir telaştan fazlası değildi. Su ki yine çıkmaza düşmesine vesile olan İsmail'in yanındaydı. Bu yüzden Merve ve safa, “aradığımız her ne ise, onu bulma gayretidir.

Öyle ki, Kâbe’de temsil yok; çünkü kalbin el-an ayn-el beyan hesaba çekilip fotoğraflandığı yer, bu örtülü bina...

Şeytan taşlama da ise ilahi yaratıcı ihtimal ki, bizlere şöyle sesleniyor: “Ey kullarım şikâyetini ettiğiniz şeytan ve kendisine attığınız her taş, sizin ona olan nefretinizi sembolize eder. O halde aslolan sizsiniz. Taşladığınız biraz da içine habis duygular kattığınız fıtratınızdır, der.

Müzdelife, Mina, kendimizle yüzleşmek için kat ettiğiniz yolu temsil ediyor.

Arafat, son durak; niyet ve amelin sınandığı yer. Bu yüzden uzun bir vakittir beklenir, çünkü günahta ısrar cehennem getireceği gibi, tövbe de karar, cenneti getiriyor. Bu yüzden Arafat vakfedir; ta ki, Hz. Âdem’in affedilme mücadelesi burada selamet bulmuş olsundu.

Sonra insanların akın ettiği yerden siz de akın edin ve Allah’tan bağışlanma dileyin. Şüphesiz Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir. 2/199

[İslamcokguzel]

Kimin kime üstünlüğü varsa iki parça bez olan ihramın altında kaybolup gidiyor.
Burada millet yok; millet- i İbrahim var