HAMD EVİ

[şahmaran]

HAMD EVİ

Bir kadın vardı. Her yıl çocuk doğurur, çocukları ise altı aydan fazla yaşamadan ölürdü. Kadın o ana kadar yirmi çocuk doğurmuş ve yirmi si de ölmüştü.
Öyle ki kadın her çocuğunun ölüşünün ardından feryad-ı figan ederek ağlardı. Sonundu:
"Ey Allah'ım! Bu çocuklar bana dokuz ay yük olur, bense onları altı aydan fazla sevemem. Altı ay geçmeden elimden alırsın" diyerek canını yakan ıstıraptan şikâyet etmekteydi.
Kadın o gece rüyasında cenneti gördü. Cennetteki sayısız nimetlerin arasında kendi adının yazılı olduğu bir köşk vardı. Kadına,
"Bu köşk acılara katlanan, ızdıraplara tahammül eden, Allah sevisiyle her şeyini feda edenindir. İbadetlerinde gevşeklik gösteren kullarını, Allah musibetleriyle sınar" dediler.
Cennet nimetlerini görmenin sarhoşluğuyla kadın:
"Allah'tan gelen başım gözüm üstüne" dedi. Yavaş yavaş cennet bahçesinde ilerleyip köşküne girdiğinde, bütün çocuklarının orada olduğunu gördü.
Üstat'ın dediği gibi: "Cennet öyle ucuz değil, cehennem dahi lüzumsuz değil." Sözünün anlamını hiç değilse hayatımızda birkaç kere tahlil edebildik mi?
Üstat bizlere ne demek istemiş, hiç düşündük mü? Bizler neyiz ki, Allah'ın birer aciz kulu olduğumuzu ne çabuk unuttuk. Bu dünyaya niye geldiğimizi neden bilmiyoruz? Başlıca görevlerimizin bilinci içinde neden değiliz? Neden birbirimizi hemen kırma, bağırma, aşağılama, hor görme yolunu seçiyoruz? İçinde bulunduğumuz konumumuzu hiç düşünmüyoruz? Her ne gelirse gelsin, her hayrın ve her şerrin Allah (CC)'tan geldiğinin niçin farkına varamıyoruz? Bu dünyanın gelip geçici, aynı zamanda bir ikindi güneşi kadar olduğunu bir türlü neden kavrayamadık? Birbirimize neden bağırarak, çağırarak ve hakaret ederek konuşmayı alışkınlık haline getirdik? Kardeşçe yaşamak varken bu nefret neyin nesi? Şu cennet yurdumuzda neyi bölüşemedik. Bizlere düşen görevin atalarımızdan bizlere kalan ve her karış toprağı Ataylarımızın kızıl kanlarıyla sulanmış şu cennet vatanı yüceltmek, yükseltmek, korumak ve kalkınmış ileri ülkelerin önüne geçmek için çaba ve gayret sarf etmek olduğunu neden idrak edemiyoruz? Gönüllerimizin sultanı, yaşamamızın sebebi, kalbimizin süruru, İki cihan serveri Hz. Muhammed (sav)'in hayatını okuyup ta niçin gereken dersi alma ihtiyacını hissetmiyoruz? Çok mu biliyoruz. Oysa ki ne kadar bilirsek bilelim, bildiklerimiz denizlerden bir damla niteliğinde değil mi?
Her şeyin Yüce Mevla'dan geldiğini bilmeye ihtiyacımız var elbette. Başımıza her ne gelirse yine oldan geldiğini bilmeye ihtiyacımız var elbette. O yüce Mevla'ya mümkün olduğu kadar kul olmaya ihtiyacımız var elbette. Gelin öyleyse bu dünyada iken ahiret için hazırlık yapmanın huzurunu tadalım. Başımıza gelen her türlü sevincin ve üzüntünün O'ndan geldiğinin bilinci içinde olmaya özen gösterelim. Biz, biz olalım birbirimizin sevincini ve üzüntüsünü paylaşmada bir olalım. Başımıza gelenlere sabretmeyi bilelim.
Bir hadis-i şerifte şöyle buyrulmuştur:
Bir annenin çocuğu ölünce Allah (c.c) meleklerine:
"Kulumun çocuğunun ruhunu aldınız mı?" der.
Melekler:
"Evet" derler.
Allah Teala:
"Onun kalbinin yemişini, hayatının meyvesini kopardınız mı?" der.
Melekler:
"Evet" derler.
Allah Teala:
"kulum ne dedi?" diye sorar.
Melekler:
"Sana hamdetti. Biz Allah'a teslim olmuşuz, ancak O'na döneriz," dedi derler, O zaman Allah Teala:
"Kulum için cennette bir ev yapın, o evin adını da, hamd evi koyun. " buyurur.




:124747: